हामी रिक्सामा थियौ । मैले अरुकुरा सोधेपनि उसको नामनै सोधिनछु । आफैदेखि हाँसो उठ्यो । सकेसम्म स्वाभाबिक भएर सोधे ,' नाम ?'।
'स्नेहा चौधुरी ' एकदम बङाली लवजमा उसले भनी । मेरो नाम उसले मेरो ब्यागमा हेरेकी रहिछ 'साम' भनी । मैले श्यामु भने । उसको जिब्रोले मानेन र 'सामु' उच्चारण गरी । म हाँसे ।
उुसँग केही घण्टा पहिले मात्र भेट भएको थियो । ढाका शहरको मालिबागस्थित बसको काउन्टरमा । हामी दुबै जनाको बस रातिको थियो । गन्तब्य भने फरक ।
' यु आर फ्रम ? ' उसले सोधेकी थिइ । मैले नेपाल भनेपछी उसको अनुहार उज्यालो भयो ।
मेरा नेपाली साथीहरु छन दार्जीलिङमा उसले भनी । तिमी वेस्ट बेङाल को हौ ? मैले सोधेको थिए । र उसले हो भनी । त्यति भनेर उु चुप लागेको भए हुन्थ्यो तर बोलीरही ।
बोल्नेक्रममा उसले आफु संगीतको विद्यार्थी हो भनी । म चुपचाप थिए । उु अझै के के बोल्दै थिई । मलाई भने काठमाडौंको चिसो छोडेर अचानक
ढाकाको गर्मी र कोलाहलमा आउनुपर्दा चिड्चिडाहट भैरहेको थियो । यसै पनि बाङ्लादेश आएको कयौ दिन सम्म केही कुरामा मन लाग्दैन । म सुनी मात्र रहेको थिए ।
' बिहानदेखि बोलेकी छैन म । बोल्ने साथी पनि थिएन । ' उसले भनी । यसो भनेपछी मैले उसलाई हेरे । हाँस्दा उसको कालो र सुन्दर अनुहार रुन्चे देखियो ।
तिमी किन आको बङ्लादेश ? मैले सोधे ।
उु चुपलागी । मलाई अब उु चुपलागेको मन परेन । मोबाईल निकालेर चलाको जस्तो गरे । अझै बोलिन ।
आ...बाल मतलब नबोले नबोलोस् भनेर कानमा कानेस्वोर छिराए र गीत सुन्न थाले ।
दिउँसोको समय भएकोले होला काउन्टर खाली थियो । काउन्टरको मान्छे रातिको निद्रा पुर्यौउदै थियो । उसले एउटा चकलेट मलाई दिई । मैले लिन मानिन । गीत बन्द गरे । उु के के भन्दै थिई । मैले कानको बुझो झिकेर 'के?' भने ।
उसको बोली बन्द भयो । मैले ठुलो स्वोरमा बोलेछु । काउन्टरको मान्छेले ख्वाक्क खोक्यो र यसो हेर्यो । मैले 'सरी' भने ।
उसले भनी 'हामी केहीबेर बाहिर जाउँ न । म साह्रै बोर भए ।'
म छक्क परे । मैले फेरि सोधे ,'तिमी किन र कहाँ बाट आको ?'
उु उदास थिई । केही बेर चुप लागि र भनि 'आई ह्याव अ स्टोरी '!
म चुपचाप बसे । अनि भने तिमी एक्लै किन जादैनौ ? उसले ढाकामा साझँको बेला एक्लै हिंड्न डर लाग्छ भनि । मलाई उसको कुरा ठिकै लाग्यो । र हामी त्यहाँबाट निस्केर एउटा रिक्सामा चढेका थियौँ । यसरी नाम समेत सोध्न छुटेको थियो ।
'ढाका शहर दिउँसो भन्दा राती धेरै रमाइलो लाग्छ । ' मैले भने ।
शायद मेरो भनाइ कुनै भर्खरै भेटिएकी केटीलाई सुनाइहाल्ने खालको थिएन । भन्न त मैले सामान्य रुपले भनेको थिए । खै कहाँ पुर्यायो उसलाई मेरो कुराले । उु कस्तो मलिन भै भने म त आफुलाई दोषी ठान्न थाले ।
साँझ झमक्क परिसकेको थियो ।ढाका शहर बुढीगंगा नदीको पुर्वी तटमा झन्डै दुई करोड मान्छे र तिनका सपना बोकेर बाँचेको छ । जहाज अवतरण हुनै लाग्दा झ्यालबाट हेरेको थिए यसको बिशाल शरीरभरी कन्क्रिट्का सियोहरुले एक्युपङ्चर गरेको जस्तो देखिएको थियो । यतिखेर सडकमा रफ्तार हेर्दा लाग्थ्यो ढाका सहस्र सडकमा बगिरहेको छ ।
'तिमी पहिले ढाका आकी छौ ?' मैले उु तिर हेर्दै सोधे ।
कुनै कुराले मान्छेलाई नराम्रो लागेको छ कि छैन भन्ने बुझ्नलाई उसलाई तुरुन्तै प्रश्न सोध्नुपर्छ उसकै बारेमा । मेरो अनुभव थियो यस्तो ।
उसले आको छु भनी र फेरि सानैमा हो भनी ।
'तर ढाका जस्तै छ कलकत्ता ' उसले केहीबेर पछी भनी । मैले 'ए ' मात्र भने । केही बोल्न मन लागेन एकछिन । यधपी मलाई उु प्रति खुल्दुली कायम नै थियो ।
स्नेहा किन आकी त बाङ्लादेश ? एक्लै छे । बिहान देखि । अनि उदास । अनि भन्छे 'डर लाग्छ '। के उु मसँग डराइन ?
मैले उसलाई सोधे ' तिमीलाई मसँग किन डर लागेन ?'
'किनभने तिम्रो आँखामा त्यो छैन ' उसले भनि ।
के ? के छैन ?मैले थपिरहे ।
'बासना !! बासनासँग डराँउुछु म ' स्नेहाले भनि र देखाइ फुट्पाथतिर र सोधी 'के त्यहाँ केटीहरु हिडिरहेका छन् ?' म केही बोलिन । उु बोलिरही केटी केटाको सबैथोक हुन्छे तैपनी केटीको सम्मान छैन । अनि माथि देखाइ एउटा होर्डिङ बोर्डतिर 'हेर सारा संसार मिलेर केटीहरुलाई नङ्याउछन् र पछी संसारले उनिहरुलाई चरित्रहिन भन्छ । '
ओह ! मैले भने 'तिमी तस्लिमाकी बहिनी हौ ?' उु हाँसी । यसपल्ट एकदम उन्मुक्त भएर । मलाई उसको कथा झन् थाहा पाउन मन लाग्यो । एकछिन किचकिच नै गरिदिए । कत्तिन पहिले देखि चिनेको जस्तो !
उु अझै दर्शन छाट्दै थिई । कस्तो जब्बर रईछे । पहिले स्टोरी छ भनी । जब जान्न मन लाग्यो । स्टोरी सुरुनै गर्दिन । उल्टा दर्शन छाट्दै थिई ।
रिक्सा जाममा फसेको थियो । ढाकाको जाममा केहीपल्ट फसेपछी मलाई काठमाडौंको जाम त जाम जस्तै लाग्दैन ।
'तिमीलाई अरु कुरा गर्न आउँछ ?',मैले केही झर्कदै भने । उु चुप भई ।
'तिमी के सोच्दै छौ ?' उसले सोधी । यो जाममा , यो गर्मिमा ,यो फत्फते केटीसँग बेकार हिंडेँछु । चिन्नु न जान्नु । उफ् ।धन्न धेरै बेर जाम भएन ।
'मेरो आँखामा अचानक 'बासना' आयो भने तिमी के गर्छौ होला भनेर सोचेको ।' मैले अलिक उत्त्ताउलो हुँदै सोधे । अब चुप लाग्छे भन्ने अनुमान सहित ।
तर मेरो अनुमान गलत भयो ।
'डन्ट जोक । मैले बिदेशमा नेपालीको भर हुन्छ भन्ने सुनेकी छु ।' भनेर उसले मेरो काँधमाथि हात राखि ।
मलाई अलिकति 'सिरिङ्ग' भयो । मैले ' तर तिम्रो भर लागेन है' भन्दै हात हटाँए । उसले खित्का छोडि ।
'कसले भन्छ तिमीलाई यस्तो बकम्फुसे कुरा?' मैले झन जिस्काए ।
'मैले भने नि मलाई नेपालीहरुको बारे केही थाहा छ । मेरा साथीहरु छन् नेपाली ।'उसले भनी ।
यो जब्बरसेठ केटी प्रति उत्सुकता झन् बढ्दै गयो । त्यसपछी मैले भने ,'तिमीले आफ्नो कथा भन्छौ भन्ने सोचेको थिए । तिमी मसँग नबोल अब।'शायद यसैलाई भन्छन ईमोसनल ब्ल्याकमेल ।
अनि उसले आफ्नो पोल खोली । उु भागेर आकी रहिछ । उसको प्रेमी सँग नभएर घरबाट अन्तै बिहे गरिदिन लागेछन् । प्रेमी फेसबुक मार्फत भेटिएको रहेछ ।उसको प्रेमी कलकत्ताको कुनै नाट्य समुहमा कलाकार रहेछ र दुई महिनाको लागि युरोप गएको थियो । र अझैसम्म उसको प्रत्यक्ष भेट भएको थिएन । प्रेमीको बारेमा निकै उत्साहित थिई उु । उसले मलाई बुझेको छ । र म उु सँग मात्र खुशी हुन्छु भन्दै थीई । उसको फुपुको घर रहेछ बाङ्लादेशको कक्स बजारमा । फुपुले उसलाई माया गर्छिन । र दुई महिना लुकाउँछिन भन्नेमा उु लगभग ढुक्क थिई ।
'तिमीलाई डर लागेन त्यतिबेला ? कसरी सम्भव भयो यहाँ सम्म आउन ?' मैले यसरी सोधे मानौ उसले चमत्कार गरेकी छे । उसलाई केही क्षणलाई पक्कै रोमान्चित बनायो मेरो प्रश्नले । उसको अनुहारमा सडकको बत्तिको प्रकाश परेको थियो । उसको ओठ मुस्कुराउन खोजेर पनि मुस्कुराएन ।
'सजिलो त कहाँ भयो र ! आमाको धेरै माया लाग्यो । सोचे मैले दरो हुनैपर्छ । फोन गरे उसलाई । अलिकती साहस आयो । मेरो साथी मामाघर सिलगुडी जानेवाला थिई । उुसँग कुरा मिलाए र सँगै हिंडे । कल्कत्ताबाट रेलमा सिलगुडी पुग्न समस्या भएन । त्यहाँबाट बुडीमाडी नाका हुँदै यता आए । अब कक्स पुगेपछी मात्र फोन गर्छु फुपुलाई । अहिले गर्दा झमेला हुन सक्छ । ' उसले सुस्केरा छोड्दै भनी ।
' आमा-बाबु चिन्तित होलान । सकेसम्म कुरा मिलाएर चाँडो फोन गर । कहाँ छौ नभने पनि ठीक छु त भन । ' सुझाव दिए ।
'सित्तैको सुझाव हो । माने मान , नमाने नमान । ' मैले थपिदिए ।
उसलाई एकछिन 'गरु कि नगरु' भयो होला । ' पछी गर्छु ' भनी ।
'धन्य रहेछौ तिमी त'मैले यति मात्र भने । 'बाबु-आमालाई मनाउँन भन्दा शरणार्थी हुन सजिलो' उसले भनि । हामी निकैबेर चुपचाप भयौं ।
हाम्रो रिक्सा एकफन्को मारेर पुन पहिलेकै बाटो फर्कन थाल्यो ।
मलाई अलि अलि भोक लागेजस्तो भयो । ' तिमीले के खायौ आज ',मैले उसलाई सोधे ।
उसले एउटा बिस्कुट खाए भनि । 'किन बिस्कुटमात्र?' मैले सोधे ।
उसले भनि उुसँग धेरै पैसा छैन र यदी फुपुकोबाट हिंड्नु पर्ने भयो भने उसलाई पैसा चाहिँनेछ ।
ओहो !!तिमी हिन्दी फिल्म धेरै हेर्छौ ?' मैले भने ।
'मेरो बापुको लाइन हो त्यो ' उसले भनि ।
अनि हामीले खाजा खायौँ । आलु-परौठा । मिक्सड भेजिटेबल्स ।
बस चढ्ने बेलासम्म हामी काउन्टरमै गफ गर्दै बस्यौँ ।
मैले उसलाई आफ्नो ठेगाना दिए । फेसबुकमा कुरा गरौला र केही समस्या परे आएर भेट्नु भने ।
उसले 'सामु नाइस टु मिट यु ' भनि ।
म बस चढे ।
केही दिन अघि उसले फेसबुकमा एउटा सन्देश पठाइ ।
जसमा लेखिएको थियो :
'सामु आइ गट माइ लब । तुमी भालो आसो ?'( तिमी ठिकै छौ ?)
म उसको प्रोफाइलमा गए ।
उसको प्रोफाइल फोटोमा एउटा केटोको टाउको पनि सँगै थियो । गाला जोडेको ।
स्ट्याटसमा लेखेकी थिई: ' समुन्द्रजस्तो माया चाहनेले सुनामी पनि सहनु पर्छ । '
मैले 'लाइक ' गरिदिए ।
