Che Guevara’s green notebook

DEAR FRIENDS

I don't write much. I love to read poems written by great poets rather than writing anything that does not satisfy myself  or does not speak my feelings.For now I would like to share some stuffs with you-

Che Guevara’s green notebook, which was found among his belongings when he was shot by the CIA in 1967. The notebook has since been kept locked away by the Bolivian military.

The notebook contains 69 poems by Pablo Neruda (Chile), Nicolás Guillén (Cuba), César Vallejo (Peru) and León Felipe (Spain). The poems are written out in Guevara’s own hand.

The following is a poem by César Vallejo 

The Black Heralds

There are blows in life, so powerful . . . I don’t know!
Blows as from the hatred of God; as if, facing them,
the undertow of everything suffered
welled up in the soul . . . I don’t know!

They are few; but they are . . . They open dark trenches
in the fiercest face and in the strongest back.
Perhaps they are the colts of barbaric Attilas;
or the black heralds sent to us by Death.

They are the deep falls of the Christs of the soul,
of some adored faith blasphemed by Destiny.
Those bloodstained blows are the crackling of
bread burning up at the oven door.

And man . . . Poor . . . poor! He turns his eyes, as
when a slap on the shoulder summons us;
turns his crazed eyes, and everything lived
wells up, like a pool of guilt, in his look.

There are blows in life, so powerful . . . I don’t know!

PABLO NERUDA

Pablo Neruda (July 12, 1904 – September 23, 1973) was the pen name and, later, legal name of the Chilean poet and politician Neftalí Ricardo Reyes Basoalto. 
In 1971 Neruda won the Nobel Prize for Literature. Novelist Gabriel García Márquez once called him "the greatest poet of the 20th century in any language.
Neruda always wrote in green ink as it was his personal color of hope.
I would like to share one of his famous poem-
                                                  

Don't Go Far Off


Don't go far off, not even for a day, because -- 
because -- I don't know how to say it: a day is long
and I will be waiting for you, as in an empty station
when the trains are parked off somewhere else, asleep.

Don't leave me, even for an hour, because
then the little drops of anguish will all run together,
the smoke that roams looking for a home will drift
into me, choking my lost heart.

Oh, may your silhouette never dissolve on the beach;
may your eyelids never flutter into the empty distance.
Don't leave me for a second, my dearest,

because in that moment you'll have gone so far
I'll wander mazily over all the earth, asking,
Will you come back? Will you leave me here, dying? 

प्रेम

तिमीलाई मैले गर्ने प्रेम
गल्ती होइन भने
कुरै सकियो !

होइन ,
होइन ,
गल्ती नै हो भने पनि
यता सुन
त्यो मेरो जीवनको सबैभन्दा सही काम हो !! 

बालुवाका छालहरु

आङ्मा घाम दर्काएर

बालुवामा पल्टिएर

टोलाए निलो पानी तिर

र देखे तिमीलाई

छालहरु पर्तिर !

साँच्चै , साँच्चै ,हो साँच्चै ,

मैले निलो पानीलाई तिमी देखे

बालुवालाई आफू देखे

अनि त्यो

कहिले उर्लने

कहिले ओर्लने

छालहरुमा

हाम्रो सम्बन्धको आयाम देखे !

पत्याइनौ अझै

भो म सक्दिन बुझाउन

ल आँफै छोइ हेर

छालहरुले निथ्रुक्क भिजेर

आङ्मा घाम दर्काएर

टोलाउँदैछ  उसैगरी

'बालुवा' ,

बालुवामा  पल्टिएर

यादका छालहरु बोकेर !!

लाजको भाषण

लाज लाग्छ 

लजाउँछु 

लजाउँन पाउनु मेरो अधिकार हो 

म जनता हुँ !

सधैं सुन्छु 

धेरै सुन्छु 

दिनदिनै सुन्छु 

तर जान्दिन गर्न 

भाषण !

म जनता हुँ !

मसँग छन् मेरा 

सुस्केराहरु 

चित्कारहरु 

हाहाकारहरु 

के त्यसको भाषाण हुन्छ ?

लाज लाग्छ 

लजाउँछु

के लाजको भाषण हुन्छ ?

तिमीलाई टि. भि. मा देख्दा लजाउँछु 

 रेडियोमा सुन्दा  लजाउँछु

अखबारमा पढ्दा   लजाउँछु

तिम्रो बारे चिया पसलमा गफ गर्दा लजाउँछु 

जतिजति बेला घर्किदै गाको छ 

म उतिउति लजाउँदैछु 

के यो लाजको भाषण हुन्छ ?

म कोसिश गर्दैछु 

लाजको भाषण बनाउन 

भएछ भने एकदिन 

तिम्रो कानको जाली पक्कै भत्काउँला !!    

तिमी नै देउु शिर्षक

म अस्ताएको रात
भएछ यदि भने बर्षात
भिज्न दिनु
रुझ्न दिनु मलाई
आकाशका आँशुहरुले
चिसिन दिनु
तेसै पनि म
रुघाखोकी भन्दा पर
औषधी भन्दा पर हुनेछु ।

आगोको हतार नगर्नु
ए मान्छे हो !
नगर्नु हतार आगोको  
सम्झी दिनु
त्यो लास जिउँदो छदा
धेरै जलेको थियो
कसैको मायामा !!

उहापोहहरु...

मधुरो प्रकाश !


निद्रा र अनिन्द्राको दोभानमा 
चोबिएका आँखाहरु !


 निख्रिदै गएको कपालमा 
देब्रे हात 
र 
दाहिने हातमा 
झोक्राइरहेको कलम !


 झ्यालबाट आइरहेको 
'आ~~~~'र चर्को संगीत !


 मनको भित्तामा कुदिँएको 
तस्बिरबाट 
तप्किदै गरेको याद !


 अनि 
यादको झरीले छिन्न-भिन्न 
उहापोहहरु...

मेरो सपनामा , बिपनाका जुकाहरु

उसको देवी-देवतालाई

मन्छाएर , पन्छाएर

 देशको जनतालाई

सुताएर , छक्याएर

लट्ट्याएर , अठ्याएर

कविहरुलाई पुरस्कारले

लेखक,कलाकारलाई दोसल्लाले

अरु धेरैलाई

तक्माले , पदले ,पैसाले

बुझो लाएर

'बिक्ने'लाई किनेर

'नबिक्ने'लाई लिलाम गरेर

अनेक जालझेल र तिकडमले

देश बेचेपछि उसले

आफ्नै घरमा भोज लाउँछु भन्यो

र थाहा पायो 'आफ्नो घर '  सकिएको  !!

त्यसपछि

घर खोज्न जाऔं भन्दै

उु मेरो डेरा आयो

म अल्मलिन्छु ,

कस्को घर खोजौं  भन्छ उु ?

हाम्रो घर एउटै भए

उसको भान्छा किन बेग्लै थियो ?

उसको भान्छामा

मेरो पसिनाको भुटुन किन थियो ?

उसले निकै कर गर्‍यो

किनभने ,

उसलाई थाहा छ

थाहा होइन अनुभव नै छ

मेरो रगतले घर बन्न सक्छ

मेरो पसिनाले तिउुन पाक्न सक्छ !

त्यसैले

उु फकाउन खोज्छ

बडो रगतको नाता भन्छ

तर , मलाई अचम्म लाग्छ

जुकाहरुसँग रगतको नाता कसरी हुन्छ?

यसपालि

म जुकाहरुसँग जान्न

आफ्नो घर आँफै खोज्छु !!

प्रतिक्षा

भिँजेको चस्मा अगाडि
क्रम बिगारेर लेखिएको
ए , बि ,सी ,डी ...
लाई थिचेर
म सपार्न खोज्छु
यहाँ देखि त्यहाँ सम्मको
यो मुटु देखि त्यो मुटु सम्मको
बर्णाणुक्रम
हत्केलाको वाईपर सक्रिय छ
चस्मा अगाडि
र चस्मा पछाडि
ब्यग्र प्रतिक्षामा छन्
एक जोडी आँखाहरु...

सुखद बिचल्ली

अचानक
पुलिसले छापा मार्दा
फेला परेर
मुक्त घोसित बेश्या जस्तो
सुखद बिचल्लीमा
परेको छ देश !

जसले ,एक रात
च्याप्प समातेर
आफन्तको हात
ट्याप्प टाँसेर
सपनाहरुको आँखा
काटेकी थिइ
आफुले घाँसदाउरा गर्ने
डाँडापाखा
उज्ज्यलोको खोजीमा ,
र थाहै नपाई
पुगेकी थिइ
अध्याँरोको गोजीमा !

र
यो बेला
उसको मुक्त घोसित टाउकोलाई
खाँदैछ एउटा प्रश्नले-
अब को होला उसको आफन्त ?

बिउँझिएको छु

आधारातमा
निदाउनु साटो
बर्को ओढेर परेलाको
भिझ्दै - ओभाउँदै ,
खोजीगर्दै सपनाको
भेट्न
बात मार्न
हात समाएर चहार्न
यो शहरको डगर
शहर निदाएको बेला
म बिउँझिएको छु !......